Osmanlı İmparatorluğu'nda çocuk, sadece aile için değil, tüm toplum için bir mutluluk kaynağı olarak görülürdü. Mahalle, şehir ve devlet, çocukların yetişmesi için seferber olur, hiçbir çocuğun yokluk veya kimsesizlik yaşamaması için çaba gösterirdi. Bu anlayış, doğumdan itibaren çocukların hayatına dokunur, onların fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarını karşılamayı amaçlardı. İkiz veya üçüz bebek sahibi olan ailelere devlet yardımları yapılır, kimsesiz çocuklar için ise özel olarak kurulan Irzahane'lerde sıcak bir yuva ve gerekli bakım sağlanırdı. Bu şefkatli yaklaşım, Osmanlı toplumunun çocuklara verdiği değeri ve onlara ne kadar önem verdiğini açıkça gösteriyordu.
Osmanlı'da çocukların eğitimi, sadece dini bilgilerle sınırlı kalmaz, aynı zamanda sosyal ve kültürel bir öğrenme ortamı sunulurdu. Sıbyan mektepleri, Kur'an ve temel dini bilgilerin yanı sıra, güzel yazı, basit matematik becerileri ve hatta coğrafya gibi dersler de verirdi. Vakıf mektepleri, yoksul-zengin ayrımı yapmadan tüm çocuklara eğitim imkanı sunar, onların aç kalmaması ve kıyafetlerinin eksik olmaması için düzenli yardımlar sağlardı. Çocukların dünyası, ninniler, masallar ve geleneksel oyunlarla zenginleştirilir, böylece milli ve manevi değerler aktarılırdı. Okula başlama törenleri, "Amin Alayı" gibi coşkulu merasimlerle kutlanır, çocuğun eğitimine verilen önemi vurgulardı.
Osmanlı'da çocuk yetiştirme anlayışı, günümüz dünyasına kıyasla farklılıklar gösterse de, temelinde sevgi, şefkat ve dayanışma yatmaktaydı. Zorlu koşullara rağmen, çocukların mutluluğu ve refahı için gösterilen çaba, tarihin sayfalarında özel bir yer tutmaktadır. Bu dönemde, çocuklara verilen değer, toplumun geleceğine yapılan bir yatırım olarak görülmüş ve çocukların sağlıklı, mutlu ve bilgili bireyler olarak yetişmeleri için her türlü imkan seferber edilmiştir. Osmanlı'nın çocuklara yönelik bu yaklaşımı, günümüz insanına geçmişten dersler çıkararak geleceğe daha umutla bakma imkanı sunmaktadır.
